Mijn intense bestaan: Ervaringsverhaal van een hoogbegaafde over brainspotting

Op random momenten voel ik de zenuwen door mijn lijf gieren, altijd in hoogste staat van paraatheid. Een verroest voertuig, wat dan alleen nog hortend en stotend vooruit komt. Ik kan me niet anders herinneren dan dat dit vaak zo is. Intens is het bestaan wanneer je zintuigen geen filter hebben en wanneer werkelijk elke prikkel die je brein bereikt je tot een dieper nadenken zet. Vaak geniet ik hier van, het is mijn grootste hobby. Maar al die intensiteit heeft er ook toe geleid dat mijn lichaam vrijwel nooit tot rust komt. Dan ga ik trillen en shaken, krijg ik hartkloppingen en begin ik te hyperventileren tot gekneusde ribben aan toe, gewoon omdat mijn hoofd niet meer stoppen wil. Gewoon omdat gewoon leven heel intens is.

Het liefst ren ik weg

 Om nog maar te zwijgen over de diepe emoties die met donder en geraas aan de oppervlakte verschijnen. Bewonderingswaardige emoties, maar vaak ook op een moment dat het ‘niet uitkomt’, en ik het liefst gillend weg ren. Tot ik langzaam besefte dat de oorsprong van deze overweldigende, bedreigende paniekreacties niet alleen hun oorzaak hebben in mijn staat van zijn; in de structuur van mijn zenuwstelsel. De negatieve intensiteit wordt vergroot door ondefinieerbare trauma’s van het anders voelen. Van het gevoel niet begrepen te worden. Ik voel de lichamelijke reactie opkomen als ik eraan denk en wordt er onpasselijk van. 

Diepe angst voor een onontkoombare paniek

Tijdens een sessie brainspotting mocht ik ook aandacht geven aan die intense gevoelens in mijn lijf. Met diepe angst voor een onontkoombare paniek aanval, stortte ik mezelf in deze uitdaging. En wat bleek; ik voelde de lichamelijke reacties, ik ervoer de angst en het ongemak, ik trilde, ik werd misselijk, maar het werd niet erger dan dat. De ervaring voelde niet vervreemdend, zoals dat normaal wel gebeurde. Ik werd één met wat ik voelde, en het voelde als van mij. Ik merkte dat mijn hoofd aan het werk ging en voelde me een beetje duizelig worden.

Er gebeurde iets in mijn onbewuste

Ook de dagen erna hing er nog een waas voor mijn ogen. Ik merkte dat er iets ik mijn onbewuste gebeurde, dat er iets aan het veranderen was. Dat de roest misschien langzaam werd weggeschuurd? Zou ik hierdoor weer beter in beweging komen? Zou ik mijn intensiteit hierdoor beter onder ogen kunnen komen? 

Veilig leren voelen bij mijzelf

Deze eerste sessie is de start van hopelijk nog meer ervaringen waarin ik de veiligheid van mijn eigen lichaam mag voelen; zodat ik me veilig voel bij mezelf en de wereld niet zo over me heen valt. Van ervaringen die mij de waarde van de lichamelijke reactie meer doet waarderen. En hopelijk ga ik ervaren dat er meer rust komt, waardoor ik meer kan omarmen wie ik ben, zonder al omver geblazen te zijn. Genietend van de intensiteit en niet meer te hoeven verdrinken. Zodat mijn enthousiasme niet altijd in paniek eindigt, maar in het besef dat ik heb genoten van dat wat ik gekregen heb: een zenuwstelsel dat vrijwel niks ontgaat.  

Deze gastblog is geschreven door een cliënt van Ike Smits.