Het is inmiddels ruim drie maanden geleden dat ik met brainspotting ben begonnen. Nu kijk ik terug, wat heeft het brainspotten mij gebracht? Dit is best een ingewikkeld vraag om te beantwoorden. Er zijn altijd meerdere factoren die meespelen in veranderprocessen. Toch durf ik met zekerheid te zeggen dat het brainspotten iets met mijn ‘zelf-ervaring’ heeft gedaan. Met de manier waarop ik naar mezelf kijk en vooral hoe ik mijn innerlijke ‘zijn’ ervaar. Dit heeft alles te maken met de relatie tussen het onbewuste en het bewuste. Een snijvlak waar brainspotting het meest effectief is.
Intens: Paniek was bedreigend voor mij
Het grootste verschil ervaar ik in wat een paniekaanval met me doet. Het is voor alsnog niet zo dat ik minder last heb van paniekaanvallen, maar de ervaring is wel anders geworden. Voorheen was paniek vooral bedreigend. Ik voelde me totaal vervreemd van mezelf, los van de wereld. Niet meer in staat om connectie te voelen met mijn eigen lijf of met andere mensen. Dit voelde eenzaam en hier raakte ik onzeker van.
Intens: De leeuw in ogen kijken
Wat ik nu ervaar is niet minder intens, maar wel minder vervreemdend. Wanneer paniek me overvalt lijkt het alsof ik in mezelf keer, maar de connectie met mijn lichaam niet perse kwijt raak. Paniek lijkt een moment te zijn geworden van een diepe innerlijke ervaring, een moment van reflectie omdat ik totaal stil word gezet. Omdat ik mijn gedachten niet met logica kan controleren, krijgen de emoties ruim spel. Waar dit eerst beangstigend was, geeft dit nu ook inzichten. Ik kom in contact met een deel van mezelf wat ik eerder altijd voor wegredeneerde. Op de een of andere manier is paniek een ingang geworden naar een diepere ‘zelf-ervaring’.
Ik weet dan ook niet of dit nog wel paniek genoemd kan worden, al krijg ik wel dezelfde ‘symptomen’ als ik eerder kreeg bij paniek en is de aanleiding nog steeds angst. Blijkbaar raak ik inmiddels in staat om tijdens het paniek moment de angst recht in de ogen te kijken. Ik kan mijzelf recht in de ogen te kijken, connecten met hetgeen bedreigend voelt. En daarmee herwin ik de controle waardoor de vervreemding achterwege blijft. Alsof ik de leeuw eindelijk in de ogen kan kijken en haar rustig kan passeren, terwijl de bedreiging nog steeds aanwezig is.
Mijn bestaan: Ik kan dichter bij mezelf blijven
Paniek is de plek waar deze ervaring het meest duidelijk zichtbaar wordt, maar het is zeker niet het enige moment waarop ik verandering ervaar. Ik merk dat ik beter lichamelijke reactie opmerk ten aanzien van situaties die blijkbaar iets in mijn onbewuste triggeren. Ook hierdoor kan ik dichter bij mezelf blijven en ervaar ik een moment van reflectie wat tot zelfinzicht leidt ten aanzien van die betreffende situatie. De lichamelijke reactie is er dus nog steeds, maar omdat ik haar zie en erken voelt het wederom minder vervreemdend.
Mijn bestaan: Ik mag net zo uniek zijn als ieder ander
Het is dus net alsof brainspotting heeft bijgedragen aan het vermogen om de diepste diepzee van mijn zijn onder ogen te komen. Om te erkennen dat dingen moeilijk zijn, dat ik verdriet ervaar, maar ook om nog intenser te genieten van hetgeen gegeven is. Omdat ik me dichter bij mezelf voel, lukt het ook beter mezelf te zijn. Overmatig aanpassen is veranderd in een assertief gesprek waarin ik mijn grens beter weet te bewaken.
Hierdoor was ik eindelijk in staat om te erkennen dat mijn baan bijvoorbeeld niet bij mij paste en kon ik vrede hebben met de redenen die daarachter zaten. Ik heb m’n werk opgezegd en durf steeds meer te gebruiken wat ik als talenten heb gekregen. Ik voel me sterker en krachtiger in het besef dat ik net zo uniek mag zijn als ieder ander. Niemand is het middelpunt van het universum. En juist vanuit die gelijkheid hoef ik ook niet onder te doen aan mezelf. Wat anderen daar ooit ook over gezegd zouden hebben.
Even voorstellen
Hoi, ik ben Merijne. Ik ben getrouwd en woon in Arnhem. Sinds een jaar of vier weet ik dat ik hoogbegaafd ben, al kan ik dit nog steeds maar moeilijk geloven en noem ik mezelf ook liever niet zo.
Mijn lerend leven zie ik als een strijd en zoektocht naar wie ik ben en mag zijn in een systeem wat al zoveel voor ons bepaald heeft. Dit maakte dat ik mij overmatig ging aanpassen. Als klein meisje was ik al bekend met enorme angsten. Door het overmatig aanpassen is dit nog erger geworden. Ik heb al jaren last van paniekaanvallen. Sommige perioden is dat dragelijk, op andere momenten voelt het alsof de wereld over me heen valt. Vaak komen die paniekaanvallen op momenten dat ik me onveilig en ‘vreemd’ voel.
De therapie die Ike biedt is anders dan ik eerder wel eens gevolgd heb. Persoonsgerichter, puurder, meer in relatie tot de context in plaatst van alleen gefocust in jezelf. Dat, in combinatie met brainspotting, helpt mij langzaam verder. Over dit proces schrijf ik af en toe een blog voor de website van Ike. Dat vind ik enorm leuk om te doen! Ike zegt ‘een mens is meer dan woorden’, en daar kan ik me volledig in vinden.
Mijn uitdaging zit erin om de lezer van mijn blog te laten proeven aan datgeen wat juist onbeschrijfelijk is. De woorden die ik schrijf dekken dus niet de hele lading van hetgeen ik probeer over te brengen. Het gaat juist om dat wat je tussen de regels door leest en het gevoel wat je erbij krijgt. Dat ik schrijven zo leuk vind staat echter haaks op het feit dat ik dyslectisch ben. Het schrijven van blogs helpt me ook over het idee heen te stappen dat ik dat dus niet zou kunnen.
Naast schrijven ben ik gek op de natuur. Een heel aantal uren per week breng ik door in het bos of op de hei. Dat kan mooi in Arnhem. Daarnaast heb ik nog een groot aantal andere hobby’s. De belangrijkste daarvan is het maken van muziek. Ik zing veel en bespeel een aantal instrumenten (in meer of mindere mate 😉 ). Owja, en ik doe een poging tot het schrijven van m’n eigen liedjes. Gewoon omdat het kan.
Hopelijk helpen de blogs die ik schrijf jullie een beeld te geven van Gestalt therapie en brainspotting 🙂 Veel lees plezier.
Lees hier deel 1. van “Mijn intense bestaan.”