Mijn passie overwint mijn angst
Het is bijzonder om deze verandering in mijzelf op te merken. Mensen om mij heen moedigden mij al langer aan: Ike, volg je passie. Kom op, je kan het! Mijn dochter zei mij vorig jaar: “Mam, je moet dit doen, jij kan dit, je begrijpt mij, je begrijpt deze mensen!” Toch moest ik hier klaar voor zijn. Al schreeuwden ze als enthousiaste ouders bij een voetbalwedstrijd, het had geen zin. De angst om mijzelf te laten zien was simpelweg sterker. Uit het gevecht tussen passie en angst kwam de angst steeds als winnaar naar voren. Menig hoogbegaafde zal deze knokpartij herkennen in zichzelf. Dat zie ik om mij heen. Het is jouw passie die jouw angst kan overwinnen. Alle bedenksels, al het roepen of de ideeën van mensen om je heen kunnen steunend maar ook irritant zijn. Uiteindelijk ben jij degene die stappen kan zetten.
Ik durf rechtop te staan
Vandaag durf ik te gaan staan, gewoon rechtop. Letterlijk rechter dan ooit omdat afgelopen april een chirurg twee wervels aan elkaar heeft gezet. Mijn hele leven (of bijna) heb ik met een gebroken rug rondgelopen. Geen idee wat er was. En als je niet weet wat er is, kan je er niks aan doen. Je kan je hoofd pijnigen met mogelijke oplossingen maar je komt niks verder dan Dagobert Duck die rondjes loopt en zijn kleed verslijt. Met mijn chirurg ben ik zo blij, hij wist het wel. Inmiddels ben ik zover in mijn revalidatie dat ik graag wil gaan staan. Gaan staan voor vastgelopen hoogbegaafden. Werken als therapeut met mijn rugzak vol met ervaring en kennis.
Hoogbegaafden mogen ook vliegen
Dat is mijn passie, verlangen en droom. Gaan staan voor deze groep zodat ook zij mogen vliegen. Ik droom van een land, een maatschappij waar er voor iedereen een plek is. Waar boven het maaiveld uitsteken mag. En zolang dit niet zo is je leert daar schijt aan te hebben en je toch je passie gaat volgen.
Mag ik naast je staan
Als geen ander realiseer ik mij dat er geen kant en klare oplossingen bestaan want als die er waren had je deze zelf allang gevonden. Wel geloof ik dat we samen op pad kunnen gaan zodat het rondjes lopen stopt en er nieuwe wegen gevonden mogen gaan worden. Immers, ik schrijf dit niet om gezien te worden, alhoewel dit wel zo voelt. Een artikel schrijven en publiceren is toch inherent aan gezien worden. Echter mijn vraag staat centraal: “Mag ik naast je staan als therapeut?”
