Met haar degelijke schoentjes rende ze eenzaam en alleen rondjes over het schoolplein. De vierkante, grijze stoeptegels zoefden langs haar heen. Immers, ze zag deze beter dan de kinderen om haar heen omdat naar beneden kijken makkelijker was dan het aankijken van de andere meisjes. Haar verlangen om met hen te spelen hing verstikkend om haar nek maar ze had werkelijk geen idee hoe ze dat voor elkaar moest krijgen. In haar ooghoeken zag ze groepjes meisjes lachend spelen met elkaar. Want wat er leuk aan was kon ze eigenlijk niet bedenken maar het lachen trok als een magneet. Eenzaam rende ze nog maar een rondje. Ze is hoogbegaafd en voelt zich eenzaam, maar dat eerste dat wist ze eigenlijk niet.
Eenzaam en pisnijdig rent ze rondjes
Inmiddels is ze een grote vrouw is geworden, en rent nog steeds. Rondjes in het hoofd van deze grote vrouw waarbij ze de eenzaamheid ongevraagd met haar mee neemt. Als er nieuwe spannende dingen op het pad komen van de grote vrouw verschijnt opeens dat verstikkende gevoel om haar nek. Anderen kunnen het zeker beter, ze durft niet. Wie is zij? Het leven draait toch om die anderen! De grote vrouw heeft geen idee waar deze angst vandaan komt.
Opnieuw wordt ze niet gezien. Pisnijdig rent ze rond en de druk op de borst van de grote vrouw steeds groter. Dit lieve kleine meisje staat inmiddels te stampen van woede. Pak me toch eens op! Mag ik ook meespelen?
Die pittige kleine meisjes van vroeger weten ons het leven zuur te maken. Stoer vechten we als grote mensen door en proberen we onszelf te overwinnen en onze angst te negeren. Je kan het ook overschreeuwen noemen. Dit lukt vaak een tijdje maar op den duur is de koek op. Het lukt niet meer, we komen thuis te zitten, burn-out, depressief, met een angststoornis of noem nog eens wat.
Ach wat naar dat we dat dit lieve meisje nu zo negatief gezien wordt! Zij wil niemand het leven zuur maken! Toch geven we haar dat stempel. Soms wordt ze ook wel vergeleken met een aap op iemands schouder of stemmen die iemand in de weg zitten. Of wordt ze gezien als vijand.
Kan je naar mij luisteren!
Als we goed luisteren naar wat ze te zeggen heeft leren we het van een andere kant te zien. Wat ze wil is heel eenvoudig: Pak mij op! Mag ik op schoot? Mag ik meespelen? Mag ik een van jullie zijn? Kun je stilstaan bij haar, bij deze gedachten die elke keer weer opkomen? Als ze op schoot komt zitten stopt ze met rennen.
Luister naar haar! Geef haar wat ze nodig heeft. Vertel haar dat je het stom vindt dat ze vroeger geen aansluiting had bij de andere kinderen. Of dat er niemand was die haar hielp. Het gaat over vroeger. Tegelijkertijd gaat het ook over het nu. Ze blijft rennen tot ze geholpen wordt tot rust te komen.
Hoogbegaafd en eenzaam
Regelmatig ontmoet ik hoogbegaafden die zich eenzaam voelen. En weet dat het je zal helpen, als je gaat zorgen voor dat kleine meisje in je. De druk op je borst zal afnemen. Het gevoel van eenzaamheid zal verminderen, zeker als je ook contact hebt met ontwikkelingsgelijken.
Dit artikel schrijf ik niet dat het makkelijk is. En zeker niet dat je dit alleen moet doen. (En dat is nog wel eens een valkuil voor een hoogbegaafde). Wel schrijf ik dit omdat dit de weg is om verder te komen.
