Ik ben hoogbegaafd

hoogbegaafd moe ingeperkt

Voor de omgeving ben je de vriendelijkheid zelve, iemand die veel weet, heel handig is, en altijd wel even kan helpen. Maar ze moesten eens weten hoe jij je werkelijk voelt. Je voelt je anders dan de mensen om je heen en vraagt je af waarom, je kan je vinger er niet precies op leggen. Je denkt: ‘Is er iets mis met mij of sporen de anderen niet?’ Je weet het niet meer. Iemand zei: ‘Je bent hoogbegaafd.’ en jij denkt: dat kan je toch niet zeggen van jezelf? Het lukt je nooit deel van de groep te zijn, hoe hard je ook je best doet. Afwisselend loop je op je tenen of trek je je terug. In de groep passen maakt je doodmoe terwijl tegelijkertijd je energie onbeperkt lijkt te zijn. Op school vloog het je aan, thuis bruiste je van de ideeën.

Herken je dit:

Je voelt haarfijn aan dat wanneer je doorgaat je straks echt thuis zit omdat je jouw baan of opleiding niet meer volhoudt. Waarvoor zou je je bed nog uit komen?  Is er nog iets wat je voldoening kan geven? Je voelt de frustratie in je en je voelt de levenslust al een tijd uit je wegvloeien, je voelt je somber en hebt nergens meer zin in. Het is net alsof er stroop in je lijf zit en alles wat je doet kost steeds meer energie. Je hangt steeds meer op de bank. Een groot dilemma is dat hulp vragen nou ook niet tot je talenten behoort, want je kon het inmiddels altijd allemaal zelf.